حقيقت اين است که رويکردهاي سياست خارجي دولت نهم شايد بيش از ديگر عرصه ها با دولت قبلي در تضاد است. دولت آقاي خاتمي بناي سازش و خوشرويي با غرب داشت و توسط غرب تحويل گرفته مي شد. آقاي خاتمي به عنوان رئيس جمهور معمولاً صحبتي صريح نمي کرد که مغاير منافع و اميال غربي ها باشد. شايد به همين دليل در کاخ اليزه و مقر صدراعظم آلمان از ايشان به خوبي پذيرايي شد. هر چند پذيرايي غربي ها از رئيس جمهور کشورمان مي تواند تا حدودي مايه افتخار باشد اما از نظر سياست خارجي، اين دست آوردهاي ديپلماسي است که ملاک موفقيت است  نه احترام ظاهري دولتهاي ديگر. در سالهاي 76تا 84، دولت ايران شعار گفتگوي تمدنها سرداده بود و جهان را به صلح و گفتگو دعوت مي کرد. اما نتيجه اين رويکرد چه بود؟ جز معرفي ايران به عنوان محور شرارت و تهديد مستقيم نظامي ايران از سوي غرب؟ نبايد فراموش کرد که در عرصه سياست بين الملل، ميزان احترام واقعي هر کشور، به ميزان قدرتي است که ايجاد کرده نه استقبال ظاهري يا کف زدن دولت هاي حريف.همچنين نبايد فراموش کرد که در صحنه بين الملل، دولتي که با نرمي برخورد و يک گام در مقابل مستکبران عقب مي نشيند، مستکبران دو گام جلوتر برمي دارند و متوقع تر مي شوند.

برخي چهره هاي دوم خردادي از اين جهت با سخنراني آقاي احمدي نژاد مخالفند که معتقدند ايران نبايد با نظام سلطه جهاني سرشاخ باشد بلکه بايد به خواست آنها تن دهد. مانند زمان طاغوت مهره شطرنج باشد، حالتي که با عزت و غرور ايراني قابل جمع نيست.